Transkrypcja

Transkrypcja uwzględnia tradycyjne znaki diakrytyczne. Kropki pod spółgłoskami i kreseczki nad samogłoskami przeznaczone dla znających język arabski. Czytelnicy mogą na te znaki nie zwracać uwagi i czytać jak po polsku, a więc ā jak a, ṭ jak t itd. Używam też połączeń dwuliterowych: ch, dż, gh, sz, dh, th. Dwugłoski tradycyjnie zapisuję dwiema literami, a więc au i aj.

Spółgłoska w wymawiana jest jak polskie ł.

Połączenie dwuliterowe: dh i th oznaczają niewystępujące w języku polskim międzyzębowe takie angielskie (th) w thank you i (dh) w that; gh szczelinowe języczkowe g, ch to charczące (również języczkowe) h.

Kreseczka nad samogłoskami (ā, ī, ū) oznacza ich długość.

Dwa apostrofy: ’ oraz ‘ oznaczają arabskie spółgłoski – krtaniową i gardłową – niewystępujące w języku polskim. Odpowiada im przerwa w wymowie: szari’at wymawia się szari–at a nie szarijat.

Pominąłem większość identycznych głosek: arabskie b to polskie b, k – k, itd.

Odpowiedniki naukowej transkrypcji w tej stosowanej tutaj:

a a

ā ā

d d

ḍ ḍ

ḏ dh

ǧ[1] dż

ḡ gh

ḥ ḥ

ḫ ch

ī ī

i i

q q

ṣ ṣ

s s

š sz

ṭ ṭ

ṯ th

u u

ū ū

w w

w u (w dyftongach aw, au)

y j

ẓ ẓ

[1] Nie mylić z „tureckim” ğ.