Wiara w wysłanników Boga

Wiara w wysłanników Boga – w islamie rozróżnia się proroków i wysłanników Boga. Ci pierwsi znani są ze Starego Testamentu, a drudzy uzyskali status wysłanników wyłącznie w islamie. Pierwszym prorokiem islamu był Adam – pierwszy człowiek na Ziemi. Za proroków w islamie uznawani są także m.in. Abraham (Ibrahim), Lot (Lut), Mojżesz (Musa), a także Jezus (Isa). Historie ich życia w dużej mierze pokrywają się z tymi, które przedstawione są w Starym Testamencie. Zdarzają się jednak istotne różnice. Jedna dotyczy syna, którego podczas próby miał ofiarować Ibrahim Bogu; w wersji muzułmańskiej jest to Isma’il, a nie Izaak. Inna wiąże się z postacią Jezusa, który według muzułmanów nie był Synem Bożym (por. zasada tauhidu), a prorokiem.

Ostatnim prorokiem islamu był Mahomet (ur. ~570, zm. 632). Według muzułmańskiej historiozofii, jako dorosły mężczyzna doznał objawień – przybył do niego bowiem anioł Dżibril przekazując mu przesłanie o nowej wierze. Mahomet głosił nową wiarę wśród Mekkańczyków (urodził się i wychował w Mekkce), którzy jednak preferowali politeizm. Brak przychylności Mekkańczyków zmusiła Mahometa i jego towarzyszy do emigracji do Medyny w 622 r. Wydarzenie to określa się mianem hidżry i stanowi początek muzułmańskiej rachuby czasu. Arabscy mieszkańcy Medyny szybko przyjęli islam; ostatecznie Mahometowi udało się podbić Mekkę i doprowadzić do konsolidacji plemion arabskich, które połączyła wspólna wiara monoteistyczna.

Średniowieczna perska miniatura przedstawiająca proroka Mahometa przewodzącego w modlitwie m.in. Abrahamowi (Ibrahim), Mojżeszowi (Musa) i Jezusowi (Isa). Źródło: Wikimedia Commons.