Druga wojna arabsko-izraelska (1956 r. – wojna sueska)

26 lipca 1956 r. prezydent Egiptu Dżamal Abd an-Nasir (Naser) ogłosił decyzję o nacjonalizacji Kanału Sueskiego, co uderzało w interesy Wielkiej Brytanii i Francji, które były największymi udziałowcami w spółce zarządzającej tym obiektem. Bezpośrednim powodem tego działania było dążenie do uzyskania środków finansowych na budowę Wielkiej Tamy w Asuanie w obliczu odmowy wsparcia tegoż przedsięwzięcia przez Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone Ameryki.

W celu odzyskania kontroli nad Kanałem Sueskim Wielka Brytania i Francja zawarły tajne porozumienie z Izraelem, na mocy którego wojska izraelskie miały zaatakować Egipt i zająć Półwysep Synaj. W ten sposób chciano stworzyć powód do ingerencji wojskowej obu państw europejskich – pod pretekstem rozdzielenia walczących stron.

29 października 1956 r. siły zbrojne Izraela przypuściły atak na Synaj, a następnie przemieściły się w kierunku Kanału Sueskiego. Następnego dnia Wielka Brytania i Francja wysunęły żądanie wycofania wojsk izraelskich i egipskich ze strefy Kanału, co spotkało się z pozytywną odpowiedzią Izraela i negatywną Egiptu. 5 listopada siły brytyjskie oraz francuskie zaatakowały Port Said i zajęły miasto. Działania państw europejskich spotkały się z krytyką ze strony społeczności międzynarodowej i zostały potępione na forum ONZ, w rezultacie czego 7 listopada doszło do zawieszenia walk, a następnie wycofania ich wojsk z Egiptu. Wojska izraelskie opuściły terytorium Egiptu w styczniu 1957 r., zaś Strefę Gazy w maju tego samego roku.

W rezultacie tej wojny umocniła się pozycja Egiptu oraz jego prezydenta. Naser zyskał uznanie ludności arabskiej, stając się jednym z najbardziej liczących się liderów Bliskiego Wschodu w XX wieku.

W 1958 r. w Kuwejcie powstał Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego (Al-Fatah) – organizacja militarna, której celem było przywrócenie w Palestynie stanu sprzed 1948 r. Wśród jej założycieli był m. in. Jasir Arafat. W 1964 r. utworzona została Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP), której celem było zintegrowanie wysiłków na rzecz budowy niepodległego państwa palestyńskiego. Założenia programowe OWP nawiązywały do idei panarabizmu oraz świeckiej wizji państwa. W swoich działaniach organizacja odwoływała się do różnych metod, w tym także terrorystycznych. Al-Fatah pełni w OWP rolę wiodącą.