Porozumienie Oslo I (1993 r.)

Wydarzenia z 1988 r. otworzyły możliwość podjęcia rozmów pokojowych. Pierwsze spotkanie delegacji jordańsko-palestyńskiej z delegacją izraelską odbyło się w dniach 30 października–1 listopada 1991 r. w Madrycie, podczas konferencji pokojowej. Seria rozmów wówczas zapoczątkowanych nie przyniosła zamierzonych rezultatów. Jednak, równolegle prowadzone były tajne rozmowy dwustronne w Oslo. W ich konsekwencji Izrael oraz OWP porozumiały się w kwestii utworzenia Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy. Uzgodnienia te zostały ujęte w Deklaracji Zasad (znanej także jako porozumienie Oslo I), podpisanej 13 września 1993 r. w Waszyngtonie przez Jasira Arafata oraz Icchaka Rabina, premiera Izraela.

Icchak Rabin, Bill Clinton i Jaser Arafat podczas ceremonii podpisania Porozumień z Oslo,13 września 1993 r. Źródło: Wikimedia Commons.

W 1994 r. w Gazie powstała Palestyńska Władza Narodowa – pierwszy rząd, w którym najsilniejsze wpływy miała OWP. Władze palestyńskie od początku musiały zmierzyć się z poważnymi problemami politycznymi, społecznymi i ekonomicznymi. Jednym z nich było powstanie na ziemiach palestyńskich licznych organizacji terrorystycznych, które dążą do uzyskania władzy nad całą Palestyną. W sprzeciwie wobec wszelkich rozmów pokojowych z Izraelem dokonywały – i wciąż dokonują – one aktów terroru, na które Izrael odpowiada przemocą.