Intifada Al-Aksa (2000–2005)

W lipcu 2000 r. negocjacje izraelsko-palestyńskie prowadzone w Camp David zakończyły się porażką, co doprowadziło do wzrostu napięcia pomiędzy stronami. We wrześniu tego roku doszło do wizyty Ariela Szarona na Wzgórzu Świątynnym – na którym znajdują się meczety Al-Aksa i Kopuła Skały – co przez Palestyńczyków zinterpretowane zostało jako prowokacja i stanowiło bezpośrednią przyczynę wybuchu drugiego powstania – znanego jako intifada Al-Aksa. W lutym 2001 r. Szaron został szefem rządu, co w części środowisk palestyńskich rozumiane było jako otwarte wypowiedzenie wojny. Faktycznie, w kolejnych latach nastąpiła eskalacja przemocy pomiędzy Izraelczykami a Palestyńczykami. W 2002 r. Izrael rozpoczął budowę muru, odgradzając swoje terytorium od Zachodniego Brzegu.

Społeczność międzynarodowa kontynuowała działania zmierzające do rozwiązania konfliktu i w 2003 r. ONZ, Unia Europejska, Stany Zjednoczone oraz Rosja (tzw. Kwartet Bliskowschodni lub Kwartet Madrycki) przedstawiły Mahmudowi Abbasowi, jednemu z prominentnych polityków palestyńskich, plan pokojowy (nazywany „mapą drogową”). Głównym założeniem planu było utworzenie niepodległego państwa palestyńskiego do końca 2005 r., co miało zostać przeprowadzone w trzech etapach. Plan został zaakceptowany przez Abbasa oraz Szarona. W 2004 r. zmarł Jasir Arafat, zaś przewodniczącym OWP został Mahmud Abbas. Wygrał on także wybory prezydenckie przeprowadzone w styczniu 2005 r. i zadeklarował chęć współpracy z Izraelem na rzecz realizacji „mapy drogowej”. W lutym tego roku Abbas i Szaron ogłosili wstrzymanie działań zbrojnych oraz zerwanie z przemocą, kończąc tym samym intifadę Al-Aksa.

Zdjęcie 15-letniego Farisa Odeha, który zginął podczas drugiej intifady na początku listopada 2000r., rzucając kamieniem w izraelski czołg w Strefie Gazy. Źródło: Wikimedia Commons.